نژاد بوقلمون وحشی به چند گروه تقسیم می شوند؟

۵ نژاد بوقلمون وحشی، بومی آمریکای شمالی

اگر یک پرورش دهنده بوقلمون هستید یا دوست دوست دارید که این کار را شروع کنید ، حتما دانستن انواع نژاد بوقلمون برای شما نیز جذاب خواهد بود. در این نوشته از وبسایت چکین دیوایس به نقل از وبسایت hubpages به معرفی نژاد های بوقلمون پرداخته ایم. با ما همراه باشید.

بوقلمون های وحشی آمریکای شمالی :

پنج گونه از این نوع پرنده های وحشی در دسته بومی آمریکای شمالی قرار دارند : بوقلمون های وحشی شرقی، اسسولا، ریو گراند، مریام و گولد.

۵ گونه ی فرعی بوقلمون وحشی آمریکای شمالی

 فقط یک نژاد بوقلمون وحشی آمریکای شمالی وجود دارد. Meleagrisgallopavo ، اما این گونه به تنهایی به پنج گونه فرعی تقسیم می شود:

• شرقی
• اسسولا
• مریام
• گولد
• ریو گراند

قلمرو اکثر آنها از آمریکای شمالی (بوقلمون وحشی شرقی) آغاز شده و تا بسیاری از اقلیم ها، (گونه وحشی اوسولا و گولد) ادامه پیدا می کند.

گونه وحشی در آمریکای شمالی

چند نوع بوقلمون وحشی در آمریکای شمالی وجود دارد؟ محبوبیت بالای گونه های وحشی این پرنده ها باعث شده تا نرخ بالایی را در شکار به خود اختصاص دهند ، جواب این سؤال ؛ ” چند نژاد پرنده وحشی بومی در آمریکای شمالی وجود دارد؟”  ممکن است شما را شگفت زده کند. چون جواب یکی است! Meleagrisgallopavo. و حتی تعجب آورتر. فقط دو گونه بوقلمون وحشی در جهان وجود دارد. نحوه ی پرسیدن سوال غالباً می تواند در جواب تفاوت های زیادی ایجاد کند، زیرا اگر به جای سؤال از گونه ها، در مورد انواع سؤال کرده باشند، یعنی ” چند نوع نژاد وحشی بومی آمریکای شمالی وجود دارد؟” سپس جواب پنج می توانست باورپذیرتر باشد. این پنج گونه ی فرعی کل جمعیت این پرنده های وحشی در آمریکای شمالی را تشکیل می دهند.

بوقلمون وحشی شرقی

بوقلمون وحشی شرقی، (Meleagrisgallopavosilvestris) ، اصلی ترین و غالب ترین گونه ی فرعی آمریکای شمالی هستند، که دارای بیشترین جمعیت بوده و به طور گسترده و در تعداد بالا در اقلیم های گوناگون توزیع شده اند.

رژیم غذایی نژاد وحشی شرقی

نژاد شرقی از غذاهای متنوعی تغذیه می کند، از انگور و تمشک، گیاه راش و بلوط گرفته تا دانه هایی مانند ذرت و جو. علاوه بر این، پرنده های نام برده از خوردن حشراتی مانند ملخ و سوسک نیز لذت می برند. پرنده های وحشی شرقی به طور از دیرباز تحت عنوان بوقلمون جشن شکرگذاری شناخته می شوند که در اوایل پوریتان ها و بعد از آن نسل های آمریکایی از این پرنده لذت می برند. این گونه ی فرعی برای اولین بار توسط طبیعت گرای L.J.P. وییلوت در سال ۱۸۱۷ با استفاده از اصطلاح لاتین silvestris توصیف و نامگذاری شده است. که معنی بوقلمون جنگلی را می دهد.

محدوده ی این پرنده

محدوده ی طبیعی آن ها نیمه شرقی ایالات متحده را در بر می گیرد. این محدوده از زمین های ماین در شمال تا فلوریدا شمالی در جنوب و تا غرب میشیگان امتداد دارد. جمعیت بوقلمون ها از ۵ میلیون قطعه فراتر تخمین زده شده است. زیستگاه آن ها نیز تا منطقه شرقی کانادا امتداد دارد. این پرنده جنگل های ترکیبی و سخت چوبی را ترجیح می دهد و همچنین در میان نژاد های فرعی بیشترین میزان شکار را همین پرنده به خود اختصاص داده است. نرها می توانند تا بلندی چهار فوت (بالای دمش)رشد کنند و وزن آن ها به اندازه ۳۰ پوند است. ماده معمولاً وزن بسیار کمی دارد؛ ۸ تا ۱۴ پوند.

بوقلمون وحشی شرقی به راحتی توسط پرهای دمش که به رنگ شاه بلوط یا شکلات هستند، قابل تشخیص است. دومین فاکتور شناسایی برای این نژاد فرعی، پرهای بال او است که الگوی جسورانه ای از رنگ سفید و سیاه را نشان می دهد. هر دو جنس دارای رنگ سفید، قرمز و آبی در رنگ آمیزی سر خود هستند؛ در واقع می توان گفت سر این پرنده ها حالت رنگین کمانی دارد.

بوقلمون وحشی اسسولا

بوقلمون وحشی اسسولا، (Meleagrisgallopavoosceola)، همچنین به عنوان پرنده های وحشی فلوریدا نیز شناخته می شود، این نژاد چندان پرجمعیت نبوده در بیشتر اقلیم های جهان تا به حال دیده نشده است؛ پرنده نام برده تنها در شبه جزیره فلوریدا یافت می شود که جمعیت آن کمتر از ۱۱۰،۰۰۰ قطعه تخمین زده شده است. از لحاظ ظاهری شباهت زیادی به وحشی شرقی دارد، به جز اینکه از نظر فیزیکی کوچک تر بوده و رنگ های اسسولا تیره تر است. روی پرهای بال اصلی خود نوار های سفید و سیاه دارند، اما بر خلاف شرقی، نوار های بال اسسولا از نظر اندازه کوچک و بسیار نامنظم تر و کم پشت دارند. “تام” اسسولا عموماً ۳ تا ۳/۵ فوت قد دارد و وزن آن حدود ۲۰ پوند است. بوقلمون ماده از نظر وزن تقریباً شبیه به هم نوع های وحشی می باشد اما پا های کوتاهتری دارند.

رژیم غذایی این نژاد

گونه اسسولا در اصل رژیم غذایی مشابه بوقلمون وحشی شرقی دارد. غذای آنها متشکل از انگور، تمشک، راشک، بلوط و غلات مانند ذرت و جوی دوسر و حشرات مانند ملخ و سوسک می باشد. علاوه بر این آن ها از مارمولک ها و قورباغه های کوچک و دوزیستان کوچک را که در حاشیه مناطق باتلاق یافت می شوند، تغذیه می کنند.

این زیرگونه توسط Naturalist and Birder، W.E.D توصیف و نامگذاری شده است. اسکات، در سال ۱۸۹۰ ، آن را به عنوان رئیس معروف Seminole Osceola نامگذاری کرد.

بوقلمون وحشی ریو گرانده

بوقلمون وحشی ریو گراند (Meleagrisgallopavo intermedia) بومی ایالات دشت های مرکزی است که نام مشترک خود را از مناطقی که در آن یافت می شوند، یعنی ایالت های جنوبی دشت های بزرگ تگزاس، اوکلاهما، کانزاس و شمال شرقی مکزیک بدست آورده است. نژاد های  فرعی ریو گراند دورتر از محل زندگی دیگر گونه ها در بوته ها و جنگل ها به لانه سازی می پردازند.

ظاهر بوقلمون وحشی ریو گرانده

این پرنده ها از جنس گونه های فرعی شرقی یا فلوریدا کم رنگ تر و مسی تر هستند به طوری که پرهای دم و ران به جای رنگ شکلاتی یا قهوه ای متوسط که رنگ بستگان آن ها می باشد، از پر برنزه ای مایل به زرد پوشیده شده است. آنها همچنین پاهای طویل تری نسبت به دیگر نزاد ها دارند.

بررسی رژیم غذایی وحشی ریو گرانده

چوکوچری، بیربری، دانه هایی مانند ذرت، جو و گندم و سایر میوه ها و بوته های بوش بومی از جمله غذا هایی است که این پرنده مورد استفاده قرار می دهد. آنها همچنین از خوردن حشرات مانند ملخ، عنکبوت و سوسک نیز لذت می برند. بوقلمون وحشی ریو گراند نخستین بار در سال ۱۸۷۹ توسط جورج بی. سنت توصیف و نامگذاری شده است. سنت آن را از نظر ظاهری بین گونه های فرعی شرقی و غربی توصیف کرد، از این رو نام علمی آن Meleagrisgallopavo intermedia است.

محدوده بوقلمون وحشی ریو گراند

همانطور که گفته شد، منشا اصلی آنها ایالت های بزرگ و دشت های جنوبی می باشد، اما کالیفرنیا چندین تلاش مهم برای پیوند نژاد های فرعی نجام داده که نتیجه ان بالا رفتن جمعیت ریو گراند می باشد. تعداد اعضای ریو گراند بین ۱ تا ۱.۳ میلیون پرنده تخمین زده شده است.

بوقلمون وحشی مریام

بوقلمون وحشی مریام، (Meleagrisgallopavomerriami) ، در درجه اول در کاج زرد یعنی غرب ایالت متحده، مناطق کوهستانی غربی وایومینگ ، مونتانا و داکوتای جنوبی و همچنین در کشور بسیار تخت و مرتفع جدید نیومکزیکو یافت می شود. جمعیت آنها بین ۳۲۵،۰۰ تا ۳۵۰،۰۰۰ تخمین زده شده است.

ظاهر نژاد وحشی مریام

مریام به راحتی از نژاد های فرعی شرقی، فلوریدا و ریو گراند با پرهای تقریبا سفید رنگ در حاشیه های پایین پشت و دم باعث شده تا مریام به راحتی از نژاد های فرعی شرقی، فلوریدا و ریو گراند تشخیص داده شود. این پرنده دارای طرح و رنگ های سیاه و سفید در پرهای بال اصلی خود می باشد، اما الگوی نوار ها به عنوان فاکتور مشخص کننده گونه های فرعی شرقی محسوب نمی شود. بوقلمون وحشی مریام هم مانند سایر پرنده ها ها دارای سر رنگین کمانی است اما بازتاب های آبی ، بنفش و برنز قوی تر را دارا می باشد. بازتاب های بنفش و برنز در پرهای براق بدن نیز قابل مشاهده است. در وصف جثه هم می توان گفت حدوداً چهار فوت قد دارد و وزن آن بین ۲۰ تا ۲۵ پوند است.

رژیم غذایی بوقلمون وحشی مریام

مریام غذاهای متنوعی از جمله غذاهای گیاهی، توت فرنگی، دانه های کاج زرد و غلات مانند ذرت، جو دوسر و گندم را می خورند. آنها همچنین حشراتی مانند ملخ، عنکبوت و سوسک می خورند. رژیم مریام همچنین ممکن است شامل گیاهان دیگری باشد که بومی مناطق زیستگاه آن ها نیستند. مریام برای اولین بار در سال ۱۹۰۰ توسط دکتر E.W. Nelson شرح داده شد و به افتخار اولین رئیس سازمان تحقیقات بیولوژیکی ایالات متحده، C. Hart Merriam نامگذاری شد.

زیستگاه منطقه ای نژاد وحشی مریام

تصور می شود مریام جدیدترین، (براساس گفته ها)، گونه از پنج نوع بوقلمون وحشی آمریکای شمالی است و زیستگاه اصلی آن یک باریک راه می باشد که از میان کوه های راکی آریزونا ، نیومکزیکو و کلرادو امتداد دارد. اما در مناطق دیگر بسیار گسترده است و اکنون در نبراسکا، واشنگتن، کالیفرنیا، اورگان و سایر مناطق نیز به فراوانی یافت می شود.

بوقلمون وحشی گولد

بوقلمون وحشی گولد، (Meleagrisgallopavomexicana) مانند اسسولا، محیط زندگی بسیار محدودی دارد. این پرنده فقط در یک منطقه یعنی بخش هایی از آریزونا و نیومکزیکو و شمال مکزیک مشاهده می شود. جمعیت آن در شمال مکزیک بسیار بیشتر از منطقه ایالات متحده آمریکا است.

گولد نیز یک پرنده کوهی محسوب می شود و ارتفاعات بالاتر را به دشت ها و لانه های ریو گراند ترجیح می دهد. یکی دیگر از عوامل محدود کننده برای گولد این است که ماده ها به دنبال محل های تخم گذاری هستند که در نزدیکی بدنه های آبی، مثل رودخانه ها، نهرها، رود های طبیعی و احشام باشد. وحشی گولد به عنوان بزرگ ترین گونه فرعی آمریکای شمالی شناخته می شود.

این پرنده پاهای بلندتری داشته و در حالت کلی پاها و پرهای دم آن بزرگ تر از دیگر نژاد های وحشی می باشد که قبلا شرح داده شده اند.

وفور رنگ ها در گولد غالب تر است به طوری که نوک دمش پوشیده از پرهای سفید می باشد. بخش های برجسته سفید در پرهای دم و ران های آن و بازتاب های مسی و سبز مایل به یشمی روی پرهای کمر و زنگار آن ها و انعکاس زرین و درخشان آن ها بر پشت و پرهای زینتی در پشتش این پرنده را فوق العاده نشان می دهد. گولد برای اولین بار به عنوان یک زیر گونه توصیف شد و توسط کاوشگر و طبیعت گرای J. گولد در طول سفر خود به مکزیک در سال ۱۸۵۶ یافت شد.

براساس اعلام فدراسیون ملی بوقلمون وحشی، گولد کمترین مورد، برای مطالعه و شناخته شده از پنج گونه وحشی بوقلمون ها است که در آمریکای شمالی یافت می شود و به عنوان کم جمعیت ترین شناخته می شوند. سرویس جنگل های ایالات متحده، Centro Ecologic de Sonora، فدراسیون ملی بوقلمون وحشی و سایر آژانس ها در حال همکاری مشترک هستند تا بتوانند یک جمعیت قوی گولد را ابتدا به آریزونا و سپس به ایالت های دیگر که شرایط مناسبی در آن وجود دارد، معرفی کنند.

نوشته نژاد بوقلمون وحشی به چند گروه تقسیم می شوند؟ اولین بار در فروشگاه رسمی گروه صنعتی اسکندری پدیدار شد.